ေတာတြင္းသား ဘြ (တတိယပိုင္း)

ေတာတြင္းသား ဘြ (တတိယပိုင္း)

ထိုင္းနယ္စပ္နားက မေလးရွားေျမာက္ပိုင္းျပည္နယ္ေတြမွာ မိုးတြင္းျဖစ္တဲ့ ႏွစ္စဥ္ ဆယ္လပိုင္းေလာက္ကေန ဆယ့္ႏွစ္လပိုင္းထိ ႏွစ္စဥ္ေရၾကီးတတ္ပါတယ္။ အဲေဒသေတြက ေတာအုပ္ထူထပ္ျပီး ေတာင္ကုန္း၊ေတာင္တန္းေတြ မ်ားလို႔ မိုးအရမ္းမ်ားပါတယ္။ ေရၾကီးလို႔ ႏွစ္စဥ္ လူေသဆံုးတာမ်ိဳး ရွိျပီး ရြာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ပ်က္စီးတတ္ပါတယ္။ အဲလိုေရၾကီးဒဏ္ကို ခံရတဲ့လူေတြထဲမွာ ဘြရွင္တို႔လို ႏိုင္ငံျခားသား ေရာ္ဘာျခံအလုပ္သမားေတြလည္း ပါတာေပါ့။ေရာ္ဘာျခံေတြက အဲဒီရာသီေတြမွာ အေစးအင္မတန္ထြက္ပါတယ္။ ေရာ္ဘာပင္ရဲ့ သဘာ၀နဲ႔ ပတ္သက္ျပီး နည္းနည္းရွင္းျပပါရေစ။ ေရာ္ဘာပင္မွာ ရိုးရိုး အေစ့ကေန ေပါက္တဲ့အပင္နဲ႔ နည္းပညာနဲ႔ ကိုင္းဆက္စိုက္ပ်ိဳးထားတဲ့ အပင္ဆိုျပီး ေယဘုယ်အားျဖင့္ ႏွစ္မ်ိဳးရွိပါတယ္။ သက္ဆိုင္ရာ ရုကၡေဗဒမ်ိဳးကြဲေတြေတာ့ အမ်ားၾကီးရွိမွာပါ။ ဘြမွာ အဲေလာက္ထိေတာ့ ဗဟုသုတမရွိပါဘူး။ ရိုးရိုးအပင္နဲ႔ ကိုင္းဆက္ပင္ ကြာျခားခ်က္က ရိုးရိုးအပင္က အေစးထြက္နည္းပါတယ္။ ေနာက္ျပီး ျခစ္လို႔ရတဲ့အေနအထားေရာက္ဖို႔ ႏွစ္အၾကာၾကီးေစာင့္ရပါတယ္။ ကိုင္းဆက္ကေတာ့ ရိုးရိုးအပင္ရဲ့ ျခစ္လို႔ရတဲ့သက္တမ္း တစ္၀က္ေလာက္ကတည္းက အေစးထြက္ေနပါျပီ။ ဒါေပမယ့္ ကိုင္းဆက္ပင္ဟာ ရိုးရိုးအပင္လို အၾကမ္းပတမ္းမခံႏိုင္ပါဘူး။ အႏွစ္သားကိုဓားထိတာနဲ႔ အေစးေၾကာင္းပုတ္တာမ်ိဳး၊ အပင္ေသတာမ်ိဳး ျဖစ္သြားတတ္ပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ အေတြ႕အၾကံဳလံုး၀မရွိတဲ့ ေရာ္ဘာေစးျခစ္သမားကို ကိုင္းဆက္ျခံ လံုး၀ေပးမျခစ္ပါဘူး။ ဘြေရာက္သြားတဲ့ အဲေဒသမွာ ကိုင္းဆက္ျခံေတြက ေျမျပန္႔ေပါတဲ့ မေလးရြာေတြနားမွာပဲ ရွိတာေတြ႔ရပါတယ္။ မေလးလူမ်ိဳးေတြေလာက္ပဲ ျခစ္တဲ့ ကိုယ္ပိုင္ျခံေတြပါ။

မေလးရွားမွာ ေရာ္ဘာပင္ေတြဟာ ၃လပိုင္းဆို အပြင့္ပြင့္တတ္ပါတယ္။ တစ္ေတာလံုး အပြင့္ေတြနဲ႔ ေတာ္ေတာ္လွပါတယ္။ အဲအခ်ိန္မွာ ပ်ားဖြတ္လို႔ရတဲ့ ပ်ားရည္ကေတာ့ ေရာ္ဘာပန္းနံ႔ေမႊးေနတတ္ပါတယ္။ ၄လပိုင္း ၅လပိုင္းေလာက္ဆို အသီးစသီးပါျပီ။ အပြင့္၊အသီး စျဖစ္ကတည္းက အေစးထြက္တာ ေလွ်ာ့သြားပါတယ္။ အပင္က အပြင့္နဲ႔အသီးအတြက္ အားထုတ္ရလို႔ အေစးမထြက္ႏိုင္တာပါ။ ေရာ္ဘာသီးခ်ိန္ဟာ ၆လပိုင္းေလာက္ထိ ၾကာျပီး အဲေနာက္မွာေတာ့ အသီးေတြရင့္မွည့္ျပီး အက္ကြဲေၾကြက်ပါတယ္။ အသီးေၾကြသံ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္နဲ႔ မိုးကလည္း စလိုက္လာသလို အေစးကလည္း တစ္ေန႔တျခားပိုထြက္လာပါတယ္။ ၁၀လပိုင္း ၁၁ ပိုင္းကေတာ့ အေစးအထြက္ဆံုးလေတြပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ တစ္လလံုးမွာ ၇ရက္ ျခစ္ခြင့္ရဖို႔မလြယ္ပါဘူး။ မိုးအရမ္းရြာလို႔ျဖစ္ပါတယ္။ အဲလေတြမွာ တစ္ပတ္ျခစ္လို႔ထြက္တဲ့ ေရာ္ဘာေစးဟာ ၄လပိုင္း ၅လပိုင္း တစ္လလံုးျခစ္တာထက္ ပိုရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီလေတြမွာ အရင္လို အခ်ိန္သတ္သတ္သတ္မွတ္မွတ္ ျခစ္ရတာမ်ိဳးမဟုတ္ေတာ့ မိုးရိပ္ၾကားက ထြက္တဲ့ ျခစ္ျခစ္ေတာက္ပူတဲ့ ေနေအာက္မွာ အခ်ိန္လု အလုပ္လုပ္ရပါတယ္။ တစ္ခါတေလ မနက္၃နာရီ မိုးမရြာလို႔ ပင္စည္ေျခာက္ရင္ မီးခြက္ထြန္းျပီး ထျခစ္ရပါတယ္။ အခ်ိန္သတ္မွတ္ခ်က္မရွိပါဘူး။ မိုးရြာခ်တာနဲ႔ ျခစ္ျပီးသား ေရာ္ဘာပင္ေတြက ခြက္ေတြကို ခံထားတဲ့အေစးေတြ မိုးေရနဲ႔ မေပ်ာ္သြားေအာင္ အစကေန ေျပးျပီး အက္ဆစ္လိုက္ထည့္ရတာက လူကိုႏွစ္ခါျပန္ ပင္ပန္းေစပါတယ္။ ကိုင္းဆက္ပင္ေတြကိုေတာ့ အဲလေတြမွာ ပိုင္ရွင္က ျခစ္ခြင့္မျပဳတတ္ပါဘူး။ အၾကမ္းမခံတဲ့အတြက္ ျခစ္ေနတုန္း မိုးရြာလို႔ အေစးေၾကာင္းေရ၀င္ရင္ အပင္နာတတ္လို႔ပါ။

ရြာနဲ႔အရမ္းေ၀းတဲ့ ေတာင္ေျခရင္းက ဆီအုန္းျခံေတြရဲ့အလြန္ ေတာင္ရိုးတေလွ်ာက္က ရိုးရိုးအပင္ေတြရွိတဲ့ ျခံေတြကိုပဲ ႏိုင္ငံျခားသားေတြကို ေပးလုပ္ပါတယ္။ တခ်ိဳ႕ျခံေတြဆိုရင္ ေတာင္ကို ဘူဒိုဇာနဲ႔ ေလွကားထစ္ပတ္ထိုးထားျပီး အဲေလွကားထစ္မွာ ေရာ္ဘာပင္ေတြကို အတန္းလိုက္စိုက္ထားပါတယ္။ တစ္တန္းျပီးတိုင္း တစ္ထစ္တက္ရလို႔ ေရာ္ဘာေစးျခစ္ရတာအရမ္းပင္ပန္းပါတယ္။ ေရာ္ဘာေစးျခစ္တာထက္ ျခစ္ျပီးသား ျပန္ေကာက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ အဲလိုျခံမ်ိဳးကေတာ့ လွ်ာထြက္မတတ္ ပင္ပန္းလွပါတယ္။

ေရာ္ဘာေစးက ျမန္မာနဲ႔ထိုင္းမွာေတာ့ ျခစ္ျပီးသား မခဲေသးတဲ့ ေရာ္ဘာေစးကို ခ်က္ခ်င္းျပန္သိမ္းျပီး အျပားၾကိတ္ရပါတယ္။ မေလးရွားမွာေတာ့ ျခစ္ျပီးရင္ ဒီအတိုင္းပစ္ထားလိုက္ရံုပါပဲ။ ခဲသြားလို႔ ခြက္ျပည့္သြားရင္ ကေလာ္ထုတ္ျပီး အပင္ေအာက္မွာ ဒီအတိုင္းပံုထားရပါတယ္။ ကိုယ္လိုခ်င္တဲ့ ခန္႔မွန္းေခ်အေနအထားေရာက္ျပီဆိုရင္ အဲဒီေရာ္ဘာေစးတံုးေတြကို ပီနန္အိတ္နဲ႔ တစ္ေတာလံုး ပတ္ေကာက္ရပါတယ္။ ျပီးရင္ အေစး၀ယ္သမားကိုဖုန္းဆက္၊ သူက ကီလိုခ်ိန္ျပီး ၀ယ္ပါတယ္။ အဲတုန္းက တစ္ကီလိုကို တစ္ရင္းဂစ္နဲ႔ ျပားရွစ္ဆယ္ပါ။ ေငြေစ်းကေတာ့ မေလးတစ္ရင္းဂစ္ ၂၅၀၀န္းက်င္ေပါ့ေလ။ တစ္တန္ထြက္ရင္ ရင္းဂစ္ ၁၈၀၀ ရပါတယ္။ အဲတုန္းက ျမန္မာျပည္မွာ ကုန္ေစ်းႏႈန္းလည္း ခုေလာက္မၾကီးေသးေတာ့ အိမ္ကို ပိုက္ဆံပို႔ရတာ ေတာ္ေတာ္ အက်ိဳးရွိခဲ့ပါတယ္။

ေရာ္ဘာျခံလုပ္ငန္းမွာ ပထမဦးဆံုးအပင္တန္းတေလွ်ာက္ ေတာရိုင္းရွင္းရတာနဲ႔ လစဥ္အေစးေကာက္ရတာ အပင္ပန္းဆံုးပါပဲ။ လူေတြျမင္ဖူးေနက် ကားလမ္းေဘးတစ္ဖက္တခ်က္က ေျမျပန္႔မွာစိုက္ထားတဲ့ ေရာ္ဘာျခံမ်ိဳးက ပင္ပန္းစရာအေၾကာင္းမရွိပါဘူး။ ခုဟာ တစ္ကုန္းတက္၊ တစ္ကုန္းဆင္း၊ ေခ်ာက္ထဲထိသြားေကာက္၊ အိတ္ထမ္းျပီးျပန္တက္ရဆိုေတာ့ လွ်ာထြက္မတတ္ ေမာပါတယ္။ ျခံထဲ အေစး၀ယ္တဲ့ကား ၀င္မရေတာ့ ျခံ၀ထိ ေကာက္ျပီးသား အေစးအိတ္ေတြကို ထမ္းထုတ္ရပါတယ္။ အေစးေကာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဆိုး၀ါးဆံုးက အဲဒီတစ္လလံုးျခစ္ျပီး အပင္ေျခရင္းမွာ ပံုထားတဲ့ ေရာ္ဘာေစးတံုးေတြက ပုပ္ျပီး ခ်ီးေစာ္ဆိုးဆိုး၀ါး၀ါးနံတာပါ။ အျမဲမိုးရြာေနတဲ့ေဒသဆိုေတာ့ အေစးေတြကေရေတြ၀င္ျပီး ေကာက္ျပီးသားအေစးအိတ္ကို ျခံ၀ထမ္းထုတ္တဲ့အခ်ိန္မွာ အဲဒီအိတ္ထဲက အပုပ္ရည္ေတြ စီးက်ျပီး တစ္ကိုယ္လံုး နံေစာ္ေဟာင္ေနတတ္ပါတယ္။ ျပီးေတာ့ ယားလည္းအရမ္းယားပါတယ္။ စစခ်င္းေတာ့ အန္ထြက္မတတ္ပါပဲ။ ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အဲဒီေရာ္ဘာေစးပုပ္နံ႔ကို ဘြရွင္တို႔က ေရႊပုပ္နံ႔လို႔ တင္စားလာခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလိုပုပ္ေစာ္နံ ညစ္ပတ္ေပေရတဲ့ေန႔ေတြမွာ လက္ထဲေငြ၀င္တတ္တာကိုး။

အေစးေကာက္ျပီးတာနဲ႔ တြင္းမွာေရခ်ိဳးလို႔ မစင္ႏိုင္ပါဘူး။ ေခ်ာင္းထဲ ဆပ္ျပာမႈန္႔တစ္ထုပ္နဲ႔ သြားခ်ိဳးရပါတယ္။ တစ္ကိုယ္လံုးကို ေခ်ာင္းထဲကသဲနဲ႔ အရင္ပြတ္ရပါတယ္။ အဲလိုမွမဟုတ္ရင္ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆပ္ျပာမႈန္႔လည္း အဲဒီေရာ္ဘာပုပ္အရည္ေတြ အသားမွာကပ္ေနတာကို စင္ေအာင္မခၽြတ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဂ်ီးေတြသဲနဲ႔ အလိပ္လိုက္ထြက္သြားေတာ့မွ ဆပ္ျပာမႈန္႔နဲ႔ထပ္တိုက္ရတာပါ။ အဲဒီလိုႏွစ္နဲ႔ခ်ီ ဆပ္ျပာမႈန္႔ေတြနဲ႔ ေရခ်ိဳးေခါင္းေလွ်ာ္ လုပ္ခဲ့ရေတာ့ မ်ိဳးရိုးမရွိပဲနဲ႔ ဘြရွင္ခမ်ာမွာ ဦးသိန္းစိန္နီးပါး ထိပ္ေျပာင္ေနပါျပီ။ ေနပူမေရွာင္၊ မိုးရြာမေရွာင္ အလုပ္ၾကမ္းလုပ္ခဲ့ရတဲ့ဒဏ္ေတြရယ္၊ ဆံပင္ကိုမျပဳမျပင္ ပစ္စလက္ခတ္ ထားျပီး အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ဦးထုပ္မခၽြတ္တမ္းေဆာင္းခဲ့ရတာရယ္ ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မွာပါ။

ခုလိုမ်ိဳး ဇန္န၀ါရီလနဲ႔ေဖေဖာ္၀ါရီလေတြမွာေတာ့ ေရာ္ဘာျခံသမားေတြ တစ္လလံုးနီးပါး အလုပ္လုပ္ခြင့္ရပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကေဆာင္းဦးေပါက္ ရာသီမ်ိဳးနဲ႔ဆင္ျပီး မိုးသိပ္မရြာပါဘူး။ ဒါေပမယ့္ အရြက္ေၾကြေတာ့ အရိပ္မရွိလို႔ အရမ္းပူပါတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္ ဒီလမ်ိဳးေတြမွာ ဘြရွင္တို႔ ညဖက္ပဲ အလုပ္ဆင္းတာမ်ားပါတယ္။ အေစးလည္းေတာ္ေတာ္ရပါတယ္။ ျပီးခဲ့တဲ့ ကိုးလပိုင္း၊ဆယ္လပိုင္းေတြမွာေတာ့ မိုးအရမ္းရြာတဲ့အတြက္ အလုပ္လုပ္ရတာထက္ နားရတာပိုမ်ားျပီး ၁၂လပိုင္းကေတာ့ တစ္လလံုးထိုင္ေနရပါတယ္။ အဲလေတြမွာ ဘြရွင္တို႔ စားစရိတ္ကာမိေအာင္ ဟင္းစားရွာထြက္ရပါတယ္။ ဆီအုန္းသီး ရက္တြက္က်နဲ႔ ၀င္ထိုးရပါတယ္။ လုပ္စရာမရွိရင္ေတာ့ ရခိုင္သားေတြ လူစုျပီး အရက္ခ်က္ၾကပါတယ္။

အရက္ဘယ္လိုခ်က္လဲဆိုတာ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာျပပါရေစ။ မေလးရွားႏွစ္သစ္ကူး ဟာရီယာရာပြဲေတာ္ရက္မွာ မေလးလူမ်ိဳးေတြက ႏွစ္သစ္ကူးမုန္႔တစ္မ်ိဳးလုပ္ျပီး လွဴတတ္ပါတယ္။ အဲဒီမုန္႔ကေတာ့ ေကာက္ညွင္းကို သၾကားရယ္ တေဆးရယ္ ေရာျပီး ေရာ္ဘာရြက္နဲ႔ ကေတာ့ပံုထုပ္၊ တစ္ညအိပ္ထားလိုက္ရင္ ရခိုင္အေခၚ ေလွာ္စာ၊ ဗမာအေခၚ ကေစာ္ ေမႊးေမႊးခ်ဳိခ်ဳိေလးရပါျပီ။ မေလးေတြက တအိမ္လံုးစာမုန္႔အတြက္ တေဆးကို တစ္လံုးဆိုလံုေလာက္ရံုမက ပိုလွ်ံေနပါေသးတယ္။ အဲဒီတေဆးကို မေလးဆိုင္ကေန ဟာရီယာရာမစခင္ကတည္းက ဘြရွင္တို႔ ၾကံဳရင္ၾကံဳစလို တစ္လံုးစႏွစ္လံုးစ ၀ယ္စုထားရပါတယ္။ အမ်ားၾကီးတစ္ခါတည္း၀ယ္ရင္ အရက္ခ်က္ေသာက္မွာ ရိပ္မိႏိုင္တဲ့အတြက္ ၀ယ္လို႔မျဖစ္ပါဘူး။ ဘာသာေရးနယ္ေျမဆိုေတာ့ အရက္ေသာက္တာ၊ အရက္ခ်က္တာကို တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ကန္႔သတ္ထားပါတယ္။

အဲဒီတေဆးကို ေကာက္ညွင္းခ်က္ထားတာန႔ဲ ေရာလူးျပီး ေျမအိုးထဲထည့္ ေျမၾကီးထဲျမွဳပ္ထားရပါတယ္။ တပတ္ေလာက္ၾကာေတာ့ အနံ႔ျပင္းျပင္းကေဇာ္ရပါျပီ။ အဲဒီကေဇာ္ကို စားအုန္းဆီသံပံုးထဲထည့္၊ ပံုးအေပၚက အေပါက္ေဖာက္၊ အဲအေပါက္မွာ သံေခ်ာင္းမီးဖုတ္ျပီး အတြင္းကအဆစ္ေတြကို ထိုးထုတ္ထားတဲ့ ၀ါးလံုးေလးနဲ႔တြဲျပီးရင္ ေအာက္ကမီးတိုက္ရပါတယ္။ ပံုးနဲ႔တြဲထားတဲ့ ၀ါးလံုးကို သူ႔ထက္ၾကီးတဲ့ေနာက္ထပ္၀ါးလံုးတစ္ခုထဲ ထိုးထည့္ျပီး ေအာက္ကိုေစာင္းထားရပါတယ္။ အဲဒီကေနထြက္လာမယ့္အေငြ႔ကို အရည္ျဖစ္သြားေအာင္ ၀ါးလံုးကို ေရထည့္ထားတဲ့ စည္ပိုင္းထဲကျဖတ္ျပီး ၀ါးလံုး၀မွာေတာ့ ပုလင္းခံထားရပါတယ္။ အေငြ႔လံုေအာင္ အဆက္ေတြမွာ ရြံ႕မံထားရပါတယ္။ မီးတိုက္ျပီး ခဏၾကာေတာ့ အရက္ဦးရည္ ပုလင္းထဲ တစ္စက္ခ်င္းက်လာပါျပီ။ ႏွမ္းဆီေရာင္ေလးျဖစ္ျပီးေတာ့ မီးေတာက္အရက္ျဖစ္ပါတယ္။

တခ်ိန္လံုး ပါးစပ္တျပင္ျပင္ေစာင့္ေနတဲ့ လူေတြလုမေသာက္ခင္ ေခါင္းေဆာင္ျဖစ္တဲ့ ဘၾကီးငပသုန္က ေဆးေဖာ္ဖို႔အေၾကာင္းျပျပီး အရက္ဦးရည္ကို ေမာင္ပိုင္စီးလိုက္ပါတယ္။ အဲဒါျပီးရင္ေတာ့ တစက္ခ်င္းက်တာကို အၾကာၾကီးေစာင့္ျပီးတဲ့အခ်ိန္ ဆန္အရက္ ေလးပုလင္းေလာက္ရခဲ့ပါတယ္။ ညတုန္းက အမဲလိုက္လို႔ရထားတဲ့ ေတာေၾကာင္သား ငရုတ္သီးစပ္စပ္နဲ႔ စဥ္းေကာခ်က္ထားတဲ့ဟင္းကလည္း အဆင္သင့္။ ေတာ၀က္သားက်ပ္တိုက္ထားတာကို ျပန္ေၾကာ္ထားတာကတစ္ပြဲ။ လူက ငါးေယာက္။ ရာဇိင္းလို႔ေခၚတဲ့ ေဆးရြက္ၾကီးအမွ်င္ေတြကို ဓနိဖက္နဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာလိပ္ေသာက္ရတဲ့ ေဆးလိပ္ေလးေတြကိုယ္စီနဲ႔။ ဘြရွင္ကေတာ့ အေစးေကာက္ေရာင္းထားလို႔ ေငြရႊင္ေတာ့ ဒန္းေဟးစီးကရက္ေလး လက္ၾကားညွပ္လို႔ေပါ့ေလ။ ကက္ဆက္ထဲက လႊမ္းမိုးရဲ့ ဂုဏ္သီခ်င္းကို သံျပိဳင္လိုက္ဆိုရင္း အဲညက မူးမူးရူးရူးနဲ႔ ထကလိုက္ၾကတာ တစ္ေတာလံုး ေသာေသာညံသြားေလရဲ့။........:p

ေနာက္အပိုင္းေတြမွာ ညဖက္ လူစုျပီး ေတာေၾကာင္လိုက္တဲ့အေၾကာင္း ေရးပါအုန္းမယ္။