ကုိလုိနီစနစ္မ်ား ဆိတ္သုဥ္းၿပီးေနာက္ ဆက္သြယ္ေရးစနစ္မ်ား တုိးတက္ေခတ္မွီလာသည့္ ယေန႔ေခတ္တြင္ ဘာသာ စကားႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈအမ်ဳိးမ်ဳိးတို႔သည္ ျမင့္ရာမွ နိမ့္ရာသုိ႔ လ်င္ျမန္စြာ စီးဆင္းေနၾကသည္။ ကုိလုိနီစနစ္၏ ၾသဇာ လႊမ္းမုိးမႈေၾကာင့္ လက္ေအာက္ခံ ျဖစ္ခဲ့ၾကသည့္ ႏုိင္ငံမ်ားအပါအဝင္ ေျမာက္ျမားစြာေသာ ႏုိင္ငံမ်ားတြင္ အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားသည္ ရာစုႏွစ္တစ္ခုေက်ာ္ကာလ၌ ခုိင္မာစြာ ေျခကုပ္ယူႏုိင္ခဲ့ျပီးလွ်င္ အေနာက္တုိင္း ယဥ္ေက်းမႈမ်ားလည္း တဟုန္ထုိး စိမ့္ဝင္ပ်ံႏွံ႔လာခဲ့သည္။ ကမၻာသုံး ဘာသာစကားအျဖစ္ သတ္မွတ္ လက္ခံလာျခင္းႏွင့္အတူ သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံအသီးသီးတုိ႔တြင္ ေက်ာင္းသုံး ျပဌာန္းဘာသာရပ္အျဖစ္ မသင္မေနရ ေနရာယူလာသကဲ့သုိ႔ ေန႔စဥ္သုံး ေဝါဟာရမ်ားတြင္ ေမြးစားစကားလုံးမ်ားအျဖစ္ ေနရာယူလာၾကသည္။ ထုိ႔နည္းတူစြာပင္ မူရင္း အကၡရာစာေပ မရွိသည့္ လူမ်ဳိးစုမ်ားကလည္း ယင္းတုိ႔၏ ေဒသိယဘာသာစကားကုိ အဂၤလိပ္စာအကၡရာျဖင့္ ပုံေဖာ္ကာ ၎တို႔၏ စာေပအျဖစ္ သတ္မွတ္ အသုံးျပဳလာၾကသည္။ တစ္ဘက္တြင္ ထုိကဲ့သုိ႔ အင္အားႀကီးစြာ ၾသဇာလႊမ္းမုိးလာေသာ အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားသည္ လႊမ္းမုိးခံ ဘာသာစကားမ်ား၏ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေရးကုိ ျပင္းထန္စြာ ၿခိမ္းေျခာက္လ်က္ရွိသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ သက္ဆုိင္ရာ ႏုိင္ငံအသီးသီးတြင္ မိမိတို႔၏ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈ၊ ဘာသာစကားတုိ႔ကုိ ထာဝစဥ္ တည္တံ့ ခုိင္ၿမဲေစေရးအတြက္ အစုိးရႏွင့္ လူမႈေရးအဖြဲ႔အစည္းမ်ား၊ သမုိင္းပညာရွင္မ်ား၊ တတ္သိပုဂၢဳိလ္မ်ား၏ ဦးေဆာင္မႈျဖင့္ ဝုိင္းဝန္းထိန္းသိမ္း က်ားကန္ေပးလ်က္ ရွိေနၾကသည္။
မ်ဳိးႏြယ္စုတစ္ခု၏ သမုိင္းအေမြအႏွစ္၊ ဘာသာစကား၊ စာေပႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈစသည္တုိ႔ကုိ ေရရွည္တည္တံ့ခုိင္ၿမဲေအာင္ ထိန္းသိမ္းေစာင့္ေရွာက္ျခင္းမည္သည္ အဆုိပါမ်ဳိးႏြယ္စု၏ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈတို႔အေပၚ အျပန္အလွန္ မွီခုိေနသည္။ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ ေခါင္းပါးလာျခင္းႏွင့္ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈ ယုိယြင္းလာေသာအခါ တျခားေသာ လူမ်ဳိးတုိ႔၏ ဘာသာ၊ စာေပ၊ ယဥ္ေက်းမႈတုိ႔ကုိ အထင္ႀကီးအားက်ျခင္း၊ မိမိလူမ်ဳိးကုိ မိမိအထင္အျမင္ေသးျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္းစသည့္ မလိုလားအပ္ေသာ အက်ဳိးတရားတို႔ ျဖစ္ေပၚလာစၿမဲျဖစ္သည္။ ထုိနည္းတူစြာ ဘာသာစကား၊ ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ စာေပတို႔ ကြယ္ေပ်ာက္သြားေသာအခါ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ႏွင့္ စည္းလုံးညီၫြတ္ျခင္းတို႔ ၿပဳိကြဲပ်က္စီးျခင္းသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္ရစၿမဲ ဓမၼတာပင္ ျဖစ္သည္။ “ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပသည္ အေတြ႔အၾကဳံ ဗဟုသုတ ရွာမွီးလူသူမ်ားအတြက္ အသုံးခ်ခံပစၥည္းတစ္ခု ျဖစ္ေသာ္လည္း မိမိတို႔၏ ကုိယ္ပုိင္ ဘာသာစကားႏွင့္ စာေပတို႔အေပၚတြင္ ထုိ႔ထက္ပုိ၍ အေလးအနက္ တန္ဖုိးထားရန္ လုိအပ္သည္။” တစ္ဘက္မွ အရွိန္ျပင္းစြာျဖင့္ ဖိ၍ တအိအိၿပဳိဆင္းလာေသာ အရာတစ္ခုကုိ အခ်ိန္မီ ညီညီၫြတ္ၫြတ္ ကာရံတားဆီးျခင္း မျပဳလွ်င္ ၿပဳိက်ပ်က္စီးသြားေသာအခါ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ရန္ ပုိမုိခက္ခဲသည့္ အေျခအေနသုိ႔ ဆုိက္ေရာက္သြားေပလိမ့္မည္။
ပ်က္စီးယုိယြင္းသည္ဟု သတ္မွတ္ခံထားရေသာ အရာတစ္ခုကုိ ျပန္လည္ ျပဳျပင္တည္ေဆာက္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ ထုိအရာ၏ ပကတိ အေျခအေနမွန္ကုိ ပါဝင္ပတ္သက္သူမ်ားအားလုံး ဦးစြာပထမ တိတိက်က် ေလ့လာသုံးသပ္ရန္ လိုအပ္သည္။ လူမ်ဳိးတစ္မ်ဳိးလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေသာ စာေပကုိ ျပန္လည္ေဖာ္ထုတ္ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းရန္ ႀကဳိးပမ္းျခင္းသည္ လူပုဂၢဳိလ္ တစ္ဦးတစ္ေယာက္တည္းျဖင့္ မစြမ္းႏုိင္ေပ။ အမ်ဳိးသားေရးတရပ္လုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ဦးခ်င္းစီ၏ လုံ ့လစုိက္ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္မႈမွသည္ အစုအဖြဲ႔လုိက္ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္မႈ၊ တစ္မ်ဳိးသားလုံး တက္ၾကြစြာ ပါဝင္ ေဆာင္ရြက္ ၾကသည့္ အမ်ဳိးသားလႈပ္ရွားမႈတစ္ခုထိ ျဖစ္ေျမာက္လာေစရန္ ဝုိင္းဝန္းႀကဳိးပမ္းသင့္သည္။ ထုိ႔ကဲ့သုိ႔ အဆင့္ဆင့္ အေကာင္အထည္ေဖာ္ ေဆာင္ရြက္သည့္ အခ်ိန္တြင္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကုိ အေျခခံေသာ စည္းလုံးညီၫြတ္မႈသည္ မရွိမျဖစ္ လိုအပ္ေသာ အေျခခံ အုတ္ျမစ္ျဖစ္သည္။ ဤအခ်က္အား ပါဝင္ေဆာင္ရြက္သူတုိင္း ရွင္းလင္းစြာျဖင့္ နားလည္သေဘာ ေပါက္ရန္ အထူးလိုအပ္သည္။ “မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဟု ဆုိရာတြင္ မိမိ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းရာေဒသ၊ မိမိအား ဘဝတေလွ်ာက္လုံး ျပဳျပင္ထိန္းေက်ာင္း သြန္သင္ဆုံးမခဲ့သည့္ ပတ္ဝန္းက်င္၊ မိမိ ရုိေသကုိင္း႐ႈိင္းသည့္ ဘာသာတရား၊ မိမိ ေလးစားျမတ္ႏုိးေသာ ရုိးရာဓေလ့၊ မိမိ ဂုဏ္ယူဝင့္ၾကြားသည့္ မ်ဳိးရုိး၏ သမုိင္းအစဥ္အလာ ဂုဏ္သိကၡာ စသည့္ အခ်က္မ်ားမွ သဘာဝအေလ်ာက္ ျဖဴစင္စြာ ေမြးဖြားလာခဲ့သည့္ စစ္မွန္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္သည္ မိမိ လူမ်ဳိးေကာင္းရာေကာင္းက်ဳိးအတြက္ ေဆာင္ရြက္ အားထုတ္ၾကသည့္ေနရာတြင္ တစ္ဘက္လူမ်ဳိးတုိ႔အေပၚ နာၾကဥ္းမုန္းတီးျခင္းႏွင့္ ေရာယွက္သင့္ပါသလား”
အေျခခံခ်င္း မတူညီသည့္ ဘာသာစကားမ်ားသည္ပင္လွ်င္ အဂၤလိပ္စကား၏ ထုိးေဖာက္စိမ့္ဝင္မႈကုိ အလူးအလဲ ခံေနရခ်ိန္တြင္ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ ရုံးသုံးဘာသာစကားအျဖစ္ သတ္မွတ္ခံထားရေသာ၊ ျမန္မာႏုိင္ငံ၏ လူဦးေရ အမ်ားဆုံး ေျပာဆုံးသုံးစြဲေနေသာ ဗမာစကားသည္ ၎ႏွင့္ အေျခခံခ်င္းတူညီသည့္ ရခုိင္ဘာသာစကားထဲသုိ႔ လိႈက္စားလာခဲ့သည္မွာ ႏွစ္ပရိေစၧဒမ်ားစြာ ၾကာျမင့္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေခတ္ပညာတတ္နည္းပါးၿပီး ဖြံ႔ၿဖဳိးတုိးတက္မႈ နိမ့္က်ျခင္း၊ ရခုိင္ဘာသာျဖင့္ စာအုပ္ပုံႏွိပ္ထုတ္ေဝျခင္းႏွင့္ ယဥ္ေက်းမႈဇာတ္သဘင္၊ ရုပ္ရွင္ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းစသည့္ အႏုပညာ ဖန္တီးမႈမ်ားတြင္ အားနည္းမႈရွိျခင္း၊ ဗမာစာေပ၊ ဂီတ၊ သုခုမဇာတ္သဘင္ႏွင့္ ရုပ္ရွင္ ဗီဒီယုိဇာတ္လမ္းတုိ႔၏ ၾသဇာလႊမ္းမႈကုိခံရျခင္း စသည့္အခ်က္မ်ားေၾကာင့္ ယေန႔ အခ်ိန္တြင္ ရခုိင္ေဒသအတြင္း မိရုိးဖလာ ေခၚေဝၚသုံးႏႈန္းလာခဲ့ၾကသည့္ နာမ္စားမ်ားေနရာတြင္ ဗမာအသုံးအႏႈန္းမ်ား အစားထုိး ဝင္ေရာက္ကာ ခုိင္ခုိင္မာမာေနရာယူေနသည္ကုိ ေတြ႔ရသည္။ အခ်ဳိ႕ေသာ ေက်းလက္ေဒသမ်ားမွအပ ခရုိင္၊ ၿမဳိ႕နယ္ေဒသမ်ားတြင္ မ်ဳိးဆက္သစ္ လူလတ္ပုိင္းမ်ားႏွင့္ ဆယ္ေက်ာ္သက္မ်ား အၾကားတြင္ ရခုိင္ဓေလ့သုံး အေခၚအေဝၚ အခ်ဳိ႕ ေျပာဆုိသုံးစြဲမႈ တစ္စတစ္စ အားနည္းလာသည္ကုိ သိသာထင္ရွားစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ မိခင္ကုိ နာမ္စားျပဳ ေခၚေဝၚေသာ “အီးေယ၊ အမင္” စသည့္ အေခၚအေဝၚမ်ားေနရာတြင္ ဗမာသုံး “အေမ၊ ေမေမ” စသည့္ အေခၚအေဝၚမ်ား အစားထုိး သုံးစြဲလာၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရွိေနရသည္။ ထုိ႔သုိ႔ ေခၚေဝၚ သုံးစြဲေနသူမ်ားထဲတြင္ စာေရးသူကုိယ္တုိင္ ပါဝင္ခဲ့သည္ကုိ ဝန္ခံလုိပါသည္။ ထုိ႔အတူ “အရီး၊ ယုိးယုိ၊ အေယေခ်၊ ေယာေခ်” ဟု ေခၚသည့္ေနရာမ်ားတြင္ “အေဒၚ၊ ေဒၚေလး” ၊ “အခင္၊ မင္းမင္၊ ေဘးေခ်” စသည့္ေနရာမ်ားတြင္ “ဦးေလး၊ ေလးေလး” စသည္ျဖင့္ ေခၚေ၀ၚလာၾကသည္။ ထုိ႔အျပင္ တစ္ႏုိင္ငံလုံးအတိုင္းအတာ သုံးစြဲေနၾကသည့္ အဂၤလိပ္ဘာသာမွ တုိက္ရုိက္ ေမြးစားစကားလုံးမ်ားျဖစ္ေသာ “အန္တီ၊ အန္ကယ္” စသည့္ အသုံးအႏႈန္းမ်ားမွာလည္း တစစ ေရပန္းစားလာသည္။ ဤသည္ကား ရခုိင္ဘာသာစကား၏ အႏုတ္လကၡဏာျပ ဆုတ္ကပ္အခ်ိန္အခါကုိ ေဖာ္ျပသည့္ ဝိေသသလကၡဏာအခ်ဳိ႕ပင္ ျဖစ္ေပသည္။
ထုိ႔သုိ႔ေသာ အေျခအေနမ်ားကုိ သတိျပဳမိခဲ့ၾကသည့္ ရခုိင္အမ်ဳိးသားတုိ႔သည္ လြန္ခဲ့သည့္ ဆယ္စုႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ ကာလကတည္းက ျပန္လည္ထိန္းသိမ္းရန္ စတင္ႀကဳိးပမ္းခဲ့ၾကၿပီး ယေန႔အခ်ိန္ထိ အားသြန္ခြန္စုိက္ ႀကဳိးပမ္းလွ်က္ပင္ ရွိေနၾကဆဲ ျဖစ္သည္။ အသိအမွတ္ျပဳ ေလးစားဖြယ္ေကာင္းသည့္ ရခုိင္မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္အခ်ဳိ႕၏ အားထုတ္ႀကဳိးပမ္းမႈတို႔သည္ ယေန႔အခ်ိန္တြင္ ျဖတ္သန္းခဲ့သည့္ အခ်ိန္ကာလအတုိင္းအတာအရ ေအာင္ျမင္မႈ ပန္းတုိင္သုိ႔ ေရာက္ရွိသင့္ျငားေသာ္ လည္း အႏုတ္လကၡဏာျပ အေျခအေနမ်ားမွာ ပုိမုိတုိးတက္ ဆုိးရြားလ်က္ ရွိေနေသးသည္ကုိ ဝမ္းနည္းစြာ ေတြ႔ရွိေနရသည္။ အဘယ္ေၾကာင့္ဆုိေသာ္ စာေပအသြင္သ႑န္ ေရးသားမႈေနရာတြင္ မိမိတို႔ သက္ဆုိင္ရာေဒသအသီးသီး၏ ေဒသိယ စကားတုိ႔ကုိ အေျချပဳ၍ ေရးသားထားေသာ စာေပလက္ရာမ်ား ေပၚေပါက္လာၿခင္း၊ အဆိုပါအေရးအသားမ်ားအေပၚတြင္ စံနမူနာျပဳစရာ စာေပစနစ္မရိွသျဖင့္ ေဒသအခ်င္းခ်င္း အျငင္းပြားေ၀ဖန္မႈမ်ားေပၚေပါက္လာျပီး အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီၫြတ္မႈကုိပါ ထိပါးမည့္ အေျခအေနသုိ႔ ေရာက္ရွိလာေသာေၾကာင့္ပင္ ျဖစ္သည္။ ထုိထုိေသာ အေျခအေနအရပ္ရပ္ေၾကာင့္ ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ားအၾကားတြင္ ဤလွဳပ္ရွားမႈအေပၚ စိတ္ဝင္စားမႈလည္း တစ္စတစ္စ ေလ်ာ့နည္းလာၿပီး ရခုိင္အမ်ဳိးသားအခ်ဳိ႕ ဤလွဳပ္ရွားမႈကုိ ျပစ္တင္ေဝဖန္၍ ေက်ာခုိင္းသြားၾကသည္ကုိ ဝမ္းနည္းစြာ ေတြ႔ျမင္ေနရသည္။ ထုိအျဖစ္အပ်က္တုိ႔ကုိ အေျခခံ၍ ယခုႀကဳိးပမ္းအားထုတ္ေနၾကသည့္ ရခုိင္စာေပလွဳပ္ရွားမႈတြင္ တက္ၾကြပါဝင္သူမ်ား၏ လူထုအေပၚ စည္းရုံးမႈနည္းလမ္းမ်ားကုိ ျပန္လည္ သုံးသပ္ရန္ လိုအပ္ေနၿပီျဖစ္ေၾကာင္း စာေရးသူ ထင္ျမင္ယူဆမိပါသည္။
ေဒသိယစကားေျပာျဖင့္ ေရးသားၾကသူမ်ားကုိ ေလ့လာၾကည့္ရာတြင္ အခ်ဳိ႕ေသာ ပုဂၢဳိလ္မ်ားသည္ စာေပတစ္ခု၏ အေျခခံအုတ္ျမစ္ျဖစ္ေသာ သတ္ပုံစနစ္ကုိ လစ္လ်ဴ႐ႈ၍ ေရးသားေနၾကျပီး ေရွးအစဥ္အဆက္ဆက္ စာေပေဟာင္းမ်ားတြင္ ပါရွိေသာ ခုိင္မာသည့္ မူရင္းသတ္ပုံစနစ္မ်ားကုိပါ ပစ္ပယ္၍ ဗမာစာႏွင့္ ကြဲျပားႏုိင္သမွ် ကြဲျပားေစရန္သာ ရည္ရြယ္ၿပီး တီထြင္ဖန္တီး ေရးသားေနၾကသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရသည္။ ထုိလုပ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ အဆုိပါ ပုဂၢဳိလ္တုိ႔၏ စာေပလက္ရာမ်ားမွာ ရခုိင္လူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္းပင္ နားလည္ရန္ ခက္ခဲသည့္အေနအထားသိုေရာက္ရိွသြားသည့္အတြက္ အဆင့္အတန္း ျမင့္မား သည့္ စာေပတစ္ရပ္ေပၚထြန္းလာေစရန္ ႀကဳိးပမ္းအားထုတ္မႈမ်ားကုိ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ ကင္းမဲ့လာေစခဲ့သည္။ ထုိ႔အျပင္ အဆုိပါ ပုဂၢဳိလ္မ်ားထဲမွ အခ်ဳိ႕သည္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္အစား လူမ်ဳိးေရး မုန္းတီးမႈကုိသာ ေရွ ့တန္းတင္၍ စာေပလွဳပ္ရွားမႈ၏ ဦးေဆာင္ေနရာမ်ားတြင္ တက္ၾကြစြာပါဝင္လာၾကေသာအခါ နဂုိရွိေနခဲ့ေသာ အႏုတ္လကၡဏာျပေနသည့္ အမ်ဳိးသားစည္းလုံးညီၫြတ္ေရးအက္ေၾကာင္းကုိ ပုိမုိက်ယ္ျပန္႔လာေစေတာ့သည္။ အခ်င္းခ်င္း ခ်စ္ၾကည္ရင္းႏွီးစြာ ၫွိႏႈိင္းတုိင္ပင္ေဆြးေႏြးျခင္း စသည့္ အျပဳသေဘာေဆာင္သည့္ ဆက္ဆံမႈမ်ား နည္းပါးလာသည့္အျပင္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကုိ ေခါင္းစဥ္တပ္၍ ဤစာေပလႈပ္ရွားမႈသုိ႔ စိတ္ပါဝင္စားစြာ လာေရာက္ ေလ့လာေဆြးေႏြးအၾကံျပဳၾကသည့္ ဗမာျပည္ဖြား ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ား (ရခုိင္ဘာသာစကားကုိ နားလည္ေသာ္လည္း ေရးသားေျပာဆုိရန္ မစြမ္းေသာ သူအခ်ဳိ႕)၊ ေျမာက္ပုိင္းေဒသိယ စကားႏွင့္ ေလယူေလသိမ္း ကြဲျပားသည့္ သံတြဲ၊ ဂြ၊ ေတာင္ကုတ္ အစရွိေသာ ေဒသတို႔မွ ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ားကုိလည္း ဗမာလူမ်ဳိးမ်ား စာရင္းတြင္သြင္းၿပီး ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ေဝဖန္ျပစ္တင္ၾကသည္။ ျပန္လည္တုံ႔ျပန္ေရးသားသူမ်ားကုိလည္း အမ်ဳိးသား သစၥာေဖာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္ကာ ျပင္းထန္စြာ ႐ႈံ႕ခ်ၾကသည္ကုိလည္း အင္တာနက္ စာမ်က္ႏွာမ်ားတြင္ ေျမာက္ျမားစြာေတြ႔ျမင္ေနရသည္။
မြန္ျမတ္သည့္ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ကုိ လူမ်ဳိးေရးနာၾကည္းမႈျဖင့္ အေရာင္ဆုိးလိုက္ေသာအခါ သံသယႏွင့္ အဆုိးျမင္ဝါဒတို႔ တြင္က်ယ္ပ်ံ႕ႏွံ႔လာသည္။ ဗဟုသုတ ေလ့လာရွာမီွးမႈကုိ အျမင္က်ဥ္းေျမာင္းစြာျဖင့္ ေဘာင္ခတ္ထားၾကသည့္ မ်က္ကန္း မ်ဳိးခ်စ္ပုဂၢဳိလ္တို႔ေၾကာင့္ ဤစာေပလွဳပ္ရွားမႈသည္ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္းလာရမည့္အစား တစ္ေန႔တစ္ျခား ဆုတ္ယုတ္ လာသည္ကို စိတ္ပ်က္စြာေတြျ့မင္ေနရသည္။ထို ့အျပင္ နယ္ပယ္စုံတြင္ ထင္ေပၚေက်ာ္ေစာေနၾကသည့္ တတ္သိပညာရွင္မ်ားကလည္း ဤအသုိင္းအဝန္းကုိ ေရွာင္ရွားလာၾကသည္။ ၎ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္တို႔၏ လုပ္ရပ္မ်ားကုိ စာ႐ႈသူမ်ား သိသာျမင္သာေစရန္ ဥပမာေပးရလွ်င္ -ဗုဒၶရုပ္ပြားဆင္းတုေတာ္ကုိ ရင္ဝယ္ပုိက္၍ အရက္ေသစာ မူးရူးေသာက္စားၿပီး အရပ္တကာ လွည့္လွည္ဆဲဆုိ ႀကိမ္းေမာင္း ေနေသာ ဘုန္းႀကီးတစ္ပါးႏွင့္ အလားသ႑န္တူလွသည္။ သံဃာတို႔ ေစာင့္ထိန္းအပ္သည့္ က်င့္ဝတ္သိကၡာကုိ မေစာင့္စည္း၊ မိမိ၏ လုပ္ရပ္သည္ မိမိ ရပ္တည္ေနသည့္ သာသနာ့ေဘာင္၏ သိကၡာကုိ ဆြဲခ်ေနသည္ကုိ သတိမမူ၊ မိမိ အျပဳအမူေၾကာင့္ ဗုဒၶဘာသာကုိ ၾကည္ၫဳိ ကုိးကြယ္သူမ်ား စိတ္ပ်က္စြာ ဘာသာေျပာင္းသြားၾကသည္ကုိပင္ ျပစ္တင္ ေဝဖန္မဆုံး ျဖစ္ေနသည့္ အဆိုပါဘုန္းေတာ္ႀကီးသည္ မခံမရပ္ႏုိင္သူမ်ားမွ တုံ႔ျပန္ေသာအခါ ထုိတုံ႔ျပန္မႈသည္ ၎သယ္ေဆာင္လာေသာ ဆင္းတုေတာ္အား ျပစ္မွားျခင္း၊ သကၤန္းဝတ္ရုံထားသည့္ ဘုရားသားေတာ္ရဟန္းကုိ ျပစ္မွားျခင္း ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ဆုိကာ ျပန္လည္ စြပ္စြဲသည္။ အဆုိပါ ဘုန္းႀကီး၏ လုပ္ရပ္ႏွင့္ အလားသ႑န္တူေသာ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္မ်ား၏ အဆင္အျခင္ ကင္းမဲ့ေသာ လုပ္ရပ္အခ်ဳိ႕ေၾကာင့္ မိမိလူမ်ဳိးအခ်င္းခ်င္း အထင္ေသး ၊ မုန္းတီးမႈ တုိးပြားလာကာ အမ်ဳိးသား စည္းလုံးညီၫြတ္မႈ ၿပဳိကြဲလာရသည္။ထို ့ေၾကာင့္ စိတ္ဓာတ္ေသးသိမ္ ည့ံဖ်င္းသည့္ ပုဂၢဳိလ္အခ်ဳိ႕ဆုိလွ်င္ ရခုိင္လူမ်ဳိးျဖစ္ရသည္ကုိပင္ ကံဆုိးသည္ဟု ထင္ျမင္ယူဆလာၾကသည္။
ဆန္ကြဲပင္ ျဖစ္ေစကာမူ လုိအပ္သည့္အခ်ိန္တြင္ အာဟာရေပးႏုိင္သည့္ အရာတစ္ခုအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳ လက္ခံႏုိင္လွ်င္ ဗမာစာ၊ ဗမာစကားကုိ ေျပာဆုိေရးသားေနၾကသည့္ ဗမာျပည္ဖြား ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ားကုိ မိမိတို႔အေနျဖင့္ တတ္ႏုိင္သမွ် ဆြဲေဆာင္စည္းရုံးရန္ လိုအပ္ေပလိမ့္မည္။ မိမိကုိယ္ မိမိ ရခုိင္လူမ်ဳိးဟု သတ္မွတ္ လက္ခံထားေသာ လူတစ္ေယာက္သည္ မည္သည့္ အရပ္ေဒသတြင္ ေမြးဖြားႀကီးျပင္းေစကာမူ မ်ဳိးႏြယ္ႏွင့္ပတ္သက္၍ ဝင့္ၾကြားမႈ ရွိစၿမဲပင္ျဖစ္သည္။ အဆုိပါ အခ်က္သည္ မိမိတို႔ ရခုိင္တစ္မ်ဳိးသားလုံးႏွင့္ သက္ဆုိင္သည့္ ရခုိင္စာေပလွဳပ္ရွားမႈတြင္ အုတ္တစ္ခ်ပ္၊ သဲတစ္ပြင့္မွ် ျဖစ္ေစကာမူ ေႏြးေထြးမႈႏွင့္ ႀကဳိဆုိလက္ခံျခင္းျဖင့္ အက်ဳိးျဖစ္ထြန္းေစႏုိင္သည္ဟု စာေရးသူ ေလးနက္စြာ ယုံၾကည္သည္။ သုိ႔ေသာ္ ရခုိင္စကား မေျပာတတ္သည့္ ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ားအေနျဖင့္လည္း မိမိလူမ်ဳိး၏ ဘာသာစကားကုိ ေရးသား ေျပာဆုိႏုိင္စြမ္း မရွိျခင္းသည္ သတ္မွတ္စည္းတစ္ခုေအာက္တြင္ (တခ်ဳိ႕ေသာ ေနရာေဒသမ်ားတြင္) ရခုိင္လူမ်ဳိးကုိ ကုိယ္စားျပဳရန္ မျဖစ္ႏုိင္ဆုိသည္ကုိ အထူးသတိျပဳရန္ လုိအပ္ေပသည္။ က်ီးကဲ့သုိ႔ မည္မွ်ပင္ “အာ”တတ္ေစကာမူ ဘုတ္ငွက္သည္ က်ီးမျဖစ္ႏုိင္။ ဘုတ္ငွက္ကဲ့သုိ႔ မ“အီ”တတ္လွ်င္ ဘုတ္တုိ႔အလယ္တြင္လည္း မတင့္တယ္ႏုိင္သည့္ သဘာဝတရားကုိ နားလည္သေဘာေပါက္ လက္ခံသင့္ေပသည္။ ဆန္ကြဲေလာက္မွ် အသုံးမဝင္သည့္ “ဖြဲ” ဘဝသုိ႔ မိမိ ကုိယ္တုိင္ မသက္ဆင္းမိေစရန္ ဆင္ျခင္ထိန္းသိမ္းမွသာလွ်င္ ေတာ္ကာက်ေပလိမ့္မည္ ျဖစ္သည္။ တစ္ဘက္တြင္ ဆန္ႏွင့္ ခြဲမရေအာင္ တူညီေသာ္လည္း ဝါး၍မရ၊ စား၍မရသည့္ ေက်ာက္ခဲမ်ားႏွင့္ အလားသ႑န္တူေသာ မ်က္ကန္းမ်ဳိးခ်စ္မ်ား အေနျဖင့္ မိမိတို႔၏ ရခုိင္လူမ်ဳိးမ်ားအားလုံးကုိ ခ်စ္ခင္ေလးစားသည့္ စစ္မွန္ေသာ မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ဓာတ္ႏွင့္ နာၾကည္းမႈေဒါသ လြန္ကဲသည့္ လူမ်ဳိးေရးမုန္းတီးမႈတုိ႔ကုိ ဤေနရာတြင္ ခြဲျခားထားရန္ အေလးအနက္ တုိက္တြန္းလိုပါသည္။
အမ်ိဳးအတြက္အသက္ကိုစေတးရဲသည့္ သတၱိ၊အုပ္ခ်ဴပ္မင္းလုပ္သူတုိ႔၏ သတ္ျဖတ္ၫွင္းဆဲခံရ၍ ေသဆုံးခဲ့သူမ်ားႏွင့္ ဖိႏွိပ္ခ်ဴပ္ျခယ္မႈေၾကာင့္ ဆင္းရဲမြဲေတေနၾကရသည့္ မိမိတို႔၏ လူမ်ဳိးမ်ားအတြက္ ခံျပင္းနာၾကည္းသည့္ အမ်ဳိးသား ဇာတိမာန္၊ အစဥ္အလာဂုဏ္ သိကၡာႀကီးမားသည့္ အဖ ရခုိင္ျပည္အား တုိင္းတစ္ပါးသား လက္ေအာက္ခံဘဝမွ ကယ္တင္ရန္ ဘဝကုိ ရင္းၿပီး တုိက္ပြဲဝင္ေနၾကသည့္ ေတာ္လွန္သူတို႔၏ ေစတနာကုိ စာေရးသူ အျပစ္တင္လိုျခင္း အလ်ဥ္းမရွိပါ။ သုိ႔ေသာ္ အခ်ဳိ႕ေသာ အစြန္းေရာက္ ေတာ္လွန္သူတုိ႔၏ စိတ္ဓာတ္ ေတြးေခၚမႈၾသဇာသည္ စာေပနယ္ပယ္တြင္းသုိ႔ ခ်ဥ္းကပ္ဝင္ေရာက္လာေသာအခါ မျပည့္ေသာအိုးမ်ားေဘာင္ဘင္ခတ္ၾကေလေတာ့သည္။
ဦးတည္ခ်က္ျခင္းတူေသာ္လည္း လားရာလမ္းေၾကာင္းခ်င္းမတူညီသည့္ လက္နက္ကုိင္ ေတာ္လွန္ေရး စိတ္ဓာတ္ေတြးေခၚမႈသည္ သိမ့္ေမြ႔နက္နဲသည့္ စာေပနယ္သုိ႔ လိုအပ္သည့္ထက္ ပိုမုိေနရာယူ ဝင္ေရာက္ လာသည့္အခါ ေခ်ာင္းထဲတြင္ လွည္းေမာင္းသကဲ့သုိ႔ ခရီးမတြင္ ျဖစ္လာရသည္။ ထုိ႔ေၾကာင့္ အက်ဳိးမရွိသည့္ ျငင္းခုန္မႈမ်ား မွာ ရပ္ကြက္လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မ်ားမွသည္ အင္တာနက္စာမ်က္ႏွာမ်ားအထိ တာတမံက်ဳိးသကဲ့သုိ႔ ဒလေဟာ ဝင္ေရာက္ လာသည့္အခါ မူလ ရည္မွန္းခဲ့ၾကသည့္ စာေပအဆင့္အတန္းျမင့္မားေရးသည္ ပညာဗဟုသုတ အေတြးအေခၚ နည္းပါး ေသာ လူတစ္စု၏ ျငင္းခုန္ရန္ျဖစ္ရင္း ပါးစပ္မွစင္ေသာ တံေတြးစက္မ်ားအျဖစ္ တန္ဖုိးမဲ့ ျဖစ္ခဲ့ရေလသည္။ပရဟိတ၌အတၱကိုေရွ ့တန္းတင္ၾကေသာအခါ အမ်ိဳးအခ်င္းခ်င္း ရန္သူအျဖစ္ ျမင္လာၾကေတာ့သည္။
“မိမိတိုအားလံုးတြင္ မတူေသာ သဘာဝမ်ား ကြဲျပားျခားနားလ်က္ တည္ရွိေနသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း တူေသာ အခ်က္မ်ားကလည္း အေျခခံ ရွိေနသည္ကုိ ေတြ႔ရွိရသည္။ ယင္းတူေသာ အခ်က္အလက္မ်ားမွစ၍ ညီညြတ္ေရးကုိ အားထုတ္ႏုိင္သည္။ မတူေသာ အခ်က္မ်ားကိုသာ အခ်င္းခ်င္း ျပစ္တင္ေ၀ဖန္ ကဲ့ရဲေနၾကမည္ဆိုလွ်င္ လမ္းအတူေလွ်ာက္ေသာ္လည္း ခရီးေရာက္လိမ့္မည္မဟုတ္ေခ်။ အယူအဆ မတူျခင္း သည္ သဘာဝျဖစ္၍ နီးစပ္လာသည္အထိ ၫွိႏႈိင္းမည္ဆုိလွ်င္ ရန္သူမရွိ၊ မိတ္ေဆြသာရွိမည္ ျဖစ္သည္။ မုန္းသူမရွိ ခ်စ္သူသာ ရွိမည္ ျဖစ္သည္။”
သမုိင္းတေလွ်ာက္ စာေပလက္ရာမ်ားကုိ ေသခ်ာစြာ သုေတသနျပဳ ေလ့လာၾကည့္လွ်င္ မည္သည့္လူမ်ဳိးက ဤစာေပကုိ စတင္သုံးစြဲ၍ မည့္သည့္လူမ်ဳိးက ဤစာေပကုိ အတုယူဆင့္ပြားခဲ့သည္ကုိ ရွင္းလင္းစြာ ေတြ႔ျမင္လိမ့္မည္ျဖစ္သည္။ သုိ႔ျဖစ္ရာ မိမိတို႔ စာေပအဆင့္အတန္း တုိးတက္ျမင့္မားေအာင္ ေဆာင္က်ဥ္းၾကရာတြင္ မိမိတို႔ မွီျငမ္းကုိးကား ေလ့လာ သင့္ေသာ စာေပလက္ရာတို႔သည္ မိမိတို႔၏ သမုိင္းအစဥ္အဆက္ တည္ရွိေနခဲ့သည့္ စာေပလက္ရာတုိ႔သာ ျဖစ္သင့္ေပ သည္။ ထုိအခ်က္ကုိ လစ္လ်ဴ႐ႈ၍ သူတပါး စာေပတို႔ကုိ ေလ့လာ၍ ထုိအရာတို႔ႏွင့္ မတူကြဲျပားသည္ထက္ ကြဲျပားေအာင္ ဆက္လက္တီထြင္ ဖန္တီးၾကမည္ဆုိပါက ရခုိင္စာေပ၏ ေနဝင္ခ်ိန္သည္ ပုိမုိလ်င္ျမန္စြာ ေရာက္ရွိလာေပ လိမ့္မည္။ ထုိ႔အျပင္ လက္ရွိ အသုံးမ်ားေနေသာ အျငင္းပြားဖြယ္ ေဒသိယစာေပကုိ စံျပဳ၍ အခ်င္းခ်င္း ေဝဖန္ျပစ္တင္ ရႈံ႕ခ်ေနမည္ဆုိပါက ရခုိင္လူမ်ဳိးတို႔ ေမွ်ာ္လင့္ေသာ အနာဂတ္သည္ အရုဏ္မတက္ဘဲ သန္းေခါင္ထက္နက္ေသာညဥ့္ အျဖစ္သုိ႔ မလြဲဧကန္ ဆုိက္ေရာက္လာေပလိမ့္မည္္။ ႀကီးမားခုိင္ခန္႔သည့္ အိမ္တစ္လုံးကုိ ေဆာက္မည္ဆုိပါက ေဆာက္မည့္ ေျမတြင္ က်င္းတူး၍ အိမ္တုိင္ကုိ ေသခ်ာက်နစြာ မစုိက္ဘဲ ေခါင္မုိးမုိးရန္အတြက္ေလာက္သာ စဥ္းစားေနၾကပါလွ်င္ အိမ္ျဖစ္မလာဘဲ ရခုိင္သားတို႔မွာ တဲႏွင့္သာ တစ္သက္လုံး ေနထုိင္ၾကရမည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကုိယ့္ေပါင္ကုိယ္အနာခံေထာင္း၍ သတိေပးလိုက္ရပါေတာ့သည္။
ငခၽြန္းေယ(၂၄.၁၂.၂၀၁၁)
0 comments:
Post a Comment